Zie hoe de mensen op het strand bewegen. Elk bezeten door hun ding. Alles is in verandering. Het zand, de zee, de duinen. Iemand slaat op een balletje. Vier anderen voetballen. In de verte zie je vliegers aan de hemel. Een meisje likt een ijsje. Een kleiner wicht, misschien een zusje (ze hebben dezelfde trekken in het gezicht), eet een wafel. De witte poedersuiker vliegt van haar weg, mee met de wind. Ook zij die liggen te bruinen, bewegen. Ze smeren zonnecreme, ze draaien zich, lopen naar de vloedlijn, wuiven iemand na, slaan de stokken van een windscherm in de grond, ... Dit is het leven. Zo stroomt het verder. Niemand houdt zich stil. Telkens jij ernaar ziet en uit de stroom wil stappen, lijkt het of je uit het leven stapt. Elke dag zijn dosis sterven. Zo lijkt het wel. Misschien heb je gedacht dat jij anders was. Pijnlijk blijkt daar nu niets van aan te zijn. Je bent, net als ieder ander, een bewegend, gebiologeerd en geconditioneerd menselijk wezen in dit heelal, in een bewegende kosmos waarin wetten gelden waaraan je je slecht kan aan onderwerpen. Als het hele-al Allah zou heten, dan klinkt het inshallah van zij die in de oosterse god geloven als een laatste waarheidsgetrouwe kreet waar al de rest tegen afketst, omdat al die rest leugens zijn en omdat leugens nu eenmaal afketsen als zij enige waarheden ontmoeten.
Ze lachen je nu vaak uit. Je delft vaker het onderspit. Kind en kraai lopen wel eens over je heen. Jouw grenzen zijn van elastiek. Vroeger vocht je. Vroeger was de beste verdediging de aanval, of je werd prikkelbaar, of helder cynisch, of je begon driftig te schelden. Dit lijkt nu lemaal zo verweg. Zonder dat jij of iemand anders iets heeft gedaan lijkt het wel of je bent gezuiverd, gelouterd. Er drijven andere motieven in je. Je lijkt wel op die kytesurfer die je ziet tuimelen van golf naar golf. Van verdedigen is er bij jou nog zelden sprake. Je laat alles gebeuren. De golven zullen je wel dragen. Je duldt. Je stoort je aan weinig of niets. Wel moeten ze van je vrouw en dochters afblijven. Verder laat je zijn wat er is. Maar ook hier rijst de vraag of je "zelf" zoiets "doet" of "beslist"? Of wordt zoiets gewoon gedaan in je. Het strijden van vroeger leidde tot gevechten van ego tegen ego. Gewelddadig, machtstrijd, delict. Het was nochtans net dat wat je rationeel nooit wilde. Maar zelfs iets "niet-willen" is het ego in actie. Wat een kluwen. Je raakt erdoor in de war. Het zand aan je voeten voelt warm, als aan de borst van moeder aarde, zo lig je daar in het witte zachte zand. Als er echt niemand is, verschijnt er een zien, dat stilte is, temidden alle beweging. Het is die stilte, die vrede dat je even, kortstondig, voelt. Ze grijpt je aan. Zonder te willen voel je enkele tranen uit je ogen wellen. Toch blijkt, met dit schrijven, een laatste restant. Zelfs dat zal moeten wijken. Je moet neerdalen tot in die diepste leegte. Het is de ingrond waaruit het heelal bestaat. Daar waar niemand is, daar ligt je echte thuis. Je bent erheen getrokken, somtijds. Je gaat verdr. Je geeft je over. Je zult je ten dienste stellen. Je kijkt naar de verte, naar buiten. Je kijkt naar de diepte, naar binnen. Alles wat je ziet is heel-al. Het is niet iets of iemand, maar een en al. En ook jij bent "dat".
Het is een laatste tekst. Misschien voorlopig. Misschien voorgoed. De blog zal in het wereldwijdeweb blijven hangen, voor zij die het ontmoet, en misschien, heel misschien zullen er zijn die er een beetje moed of kracht kunnen uit putten.
Vanaf 1 september mag je werken voor DeSOM Vzw, als ondersteuner voor de lokale besturen op het vlak van inburgering, integratie en diversiteit. Daarnaar zal jouw aandacht en liefde gaan. Een nieuwe beweging in jouw leven, naar daar waar ingrond jouw heeft gebracht.
Het is zomer aan zee
Jouw wil ligt er begraven
Een wind neemt je mee
Elke korrel zand, al het licht:
al dit alles is geschapen voor jou.
