Voor jou...

Zie hoe de mensen op het strand bewegen. Elk bezeten door hun ding. Alles is in verandering. Het zand, de zee, de duinen. Iemand slaat op een balletje. Vier anderen voetballen. In de verte zie je vliegers aan de hemel. Een meisje likt een ijsje. Een kleiner wicht, misschien een zusje (ze hebben dezelfde trekken in het gezicht), eet een wafel. De witte poedersuiker vliegt van haar weg, mee met de wind. Ook zij die liggen te bruinen, bewegen. Ze smeren zonnecreme, ze draaien zich, lopen naar de vloedlijn, wuiven iemand na, slaan de stokken van een windscherm in de grond, ... Dit is het leven. Zo stroomt het verder. Niemand houdt zich stil. Telkens jij ernaar ziet en uit de stroom wil stappen, lijkt het of je uit het leven stapt. Elke dag zijn dosis sterven. Zo lijkt het wel. Misschien heb je gedacht dat jij anders was. Pijnlijk blijkt daar nu niets van aan te zijn. Je bent, net als ieder ander, een bewegend, gebiologeerd en geconditioneerd menselijk wezen in dit heelal, in een bewegende kosmos waarin wetten gelden waaraan je je slecht kan aan onderwerpen. Als het hele-al Allah zou heten, dan klinkt het inshallah van zij die in de oosterse god geloven als een laatste waarheidsgetrouwe kreet waar al de rest tegen afketst, omdat al die rest leugens zijn en omdat leugens nu eenmaal afketsen als zij enige waarheden ontmoeten.

Ze lachen je nu vaak uit. Je delft vaker het onderspit. Kind en kraai lopen wel eens over je heen. Jouw grenzen zijn van elastiek. Vroeger vocht je. Vroeger was de beste verdediging de aanval, of je werd prikkelbaar, of helder cynisch, of je begon driftig te schelden. Dit lijkt nu lemaal zo verweg. Zonder dat jij of iemand anders iets heeft gedaan lijkt het wel of je bent gezuiverd, gelouterd. Er drijven andere motieven in je. Je lijkt wel op die kytesurfer die je ziet tuimelen van golf naar golf. Van verdedigen is er bij jou nog zelden sprake. Je laat alles gebeuren. De golven zullen je wel dragen. Je duldt. Je stoort je aan weinig of niets. Wel moeten ze van je vrouw en dochters afblijven. Verder laat je zijn wat er is. Maar ook hier rijst de vraag of je "zelf" zoiets "doet" of "beslist"? Of wordt zoiets gewoon gedaan in je. Het strijden van vroeger leidde tot gevechten van ego tegen ego. Gewelddadig, machtstrijd, delict. Het was nochtans net dat wat je rationeel nooit wilde. Maar zelfs iets "niet-willen" is het ego in actie. Wat een kluwen. Je raakt erdoor in de war. Het zand aan je voeten voelt warm, als aan de borst van moeder aarde, zo lig je daar in het witte zachte zand. Als er echt niemand is, verschijnt er een zien, dat stilte is, temidden alle beweging. Het is die stilte, die vrede dat je even, kortstondig, voelt. Ze grijpt je aan. Zonder te willen voel je enkele tranen uit je ogen wellen. Toch blijkt, met dit schrijven, een laatste restant. Zelfs dat zal moeten wijken. Je moet neerdalen tot in die diepste leegte. Het is de ingrond waaruit het heelal bestaat. Daar waar niemand is, daar ligt je echte thuis. Je bent erheen getrokken, somtijds. Je gaat verdr. Je geeft je over. Je zult je ten dienste stellen. Je kijkt naar de verte, naar buiten. Je kijkt naar de diepte, naar binnen. Alles wat je ziet is heel-al. Het is niet iets of iemand, maar een en al. En ook jij bent "dat".

Het is een laatste tekst. Misschien voorlopig. Misschien voorgoed. De blog zal in het wereldwijdeweb blijven hangen, voor zij die het ontmoet, en misschien, heel misschien zullen er zijn die er een beetje moed of kracht kunnen uit putten.

Vanaf 1 september mag je werken voor DeSOM Vzw, als ondersteuner voor de lokale besturen op het vlak van inburgering, integratie en diversiteit. Daarnaar zal jouw aandacht en liefde gaan. Een nieuwe beweging in jouw leven, naar daar waar ingrond jouw heeft gebracht.

Het is zomer aan zee
Jouw wil ligt er begraven
Een wind neemt je mee
Elke korrel zand, al het licht:
al dit alles is geschapen voor jou.

Je opent alle deuren

Gisteren en eergisteren sloeg de hitte toe. De tropische temperaturen legden je lam. In Zwevegem gaf je een opleiding time- en selfmanagement. De deelnemers waren achteraf tevreden, zo bleek, terwijl jij tussendoor vaak het gevoel had dat je stonk naar zweet. Bij wijle probeerde je deze natuurlijke geur te camoufleren met deodorant. Thuis, in de tuin, waar je je rust terugvond, daalde de vochtige hitte op je lijf neer. De aarde en het gras roken naar ongedierte. Gelukkig dreef nu en dan een muntgeur in jouw richting. In de kruidentuin van Heidi staan erg veel muntplanten.Telkens een lichte bries in de munt passeerde, of nadat hond myrthe wild erdoor had gesnuisterd, schuifelde deze weelderige geur in jouw richting. Het lijkt of je van iets moet bekomen, maar je weet niet goed waarvan. Je laat de vogels, de zon, de hitte, de bries, de geluiden van auto's, kinderstemmen en hondengeblaf; je laat het met rust. Dit wordt een van je grootste competenties, het met rust laten en zich niet inmengen, inhaken of bemoeien. Dat is ooit wel anders geweest. Je geest wil het dus dit keer niet analyseren, niet verklaren of bekritiseren. Je laat toe, en dit toelaten is een zegen. Zo zou je het bij alles willen, maar van "willen" kan geen sprake meer zijn. Dat is net de illusie. Het is een zien, moment na moment. Dit is wat er de laatste maanden is gebeurd. Dit alles is de Genade. In deze "Genade" van de ingrond leg je je neer. De zwarte ligstoel in de tuin is op dit moment jouw wereld geworden. De nerveuze vogels zweven heen en terug, op zoek naar rust.

Elke avond schuift een uil voorbij
Hij komt uit het zuiden
En daalt neer, ergens nabij
Jij kent enkel de onwetendheid;
Deze Genade werd jouw gegeven:
het leven in Al zijn vol-ledigheid.

Het is zo mooi dat je ziet hoe dochter Zana nu ook een blog heeft gemaakt, in navolging van die "vreemde" vader van haar. Hij heet "Ask..." en vertelt over haar be-leven-issen.

Op 14 juli ben je een jaar allergie-vrij, dankzij een homeopathische dokter uit Roeselare, Inge Desmedt. Je bent haar in gedachten erg dankbaar. Meer dan twintig jaar heb je alhaast dagelijks een chemische pil geslikt; zyrtec, xiall e.a., en telkens je dit noodzakelijke (dacht je toen) vergif tot je nam, voelde je hoe je lijf verkramte en wou tegensputteren, maar in plaats daarvan werd je moe en slaperig. Je herleest een website op internet over Ribes Nigrum MG=D1 en de werking ervan, de invloed op de bijnierschors en de ontstekingsremmende eigenschappen van dit zwarte extract.

Vandaag is er meer wind. De verkoeling brengt kracht met zich mee. Heidi is het huis uit, aan het werk, en jij bent alleen, in het passiefhuis, als beschermer en behoeder. Je voelt je vredig met dit idee. Temeer gezien een vragentest blijkbaar uitwijst dat je behoort tot het Myers-Briggs Type INFJ. Hoewel typologie weinig of geen wetenschappelijke grond heeft, blijft het een interessant onderwerp, en als je over die INFJ leest, herken je zoveel bij jezelf. Als mogelijke jobs worden aangeraden: schrijver, leraar, trainer, consultant, artist, alternatieve geneeskunde, sociaal werker of HR-medewerker. Gezien de sollicitatieperiode waarin je je momenteel bevindt kan dit dienen als interessante informatie, zelfs rekening houdend met het relatieve waarheidsgehalte van al dergelijke tests.

De temperaturen in het passiefhuis zijn toch te hoog. Je opent alle deuren en laat de tocht door het huis waren, als een spokende geest. Dit staat je te wachten. Het staat er aan te komen, want ook innerlijk lijkt het of alle registers zijn opengetrokken en er niet iemand meer is die nog weerstand biedt. Ben je alleen, dan is het goed. Ben je in gezelschap, ook dat is goed. Het Al is goed, zoals het is. Het is Al goed, zonder dat het woord "goed" een betekenis in zich draagt.

Die Ongelooflijke Stilte...

Een van de boekjes waar je erg van houdt heeft als titel: "Zoals Het Is". Tony Parsons is de auteur ervan. Zinnen en woorden die je raken, die je belangrijk vindt of die enigszins de kern weergeven van wat er staat, durf je al eens te onderlijnen of in te kleuren. Bij dit boekje is er echter al zoveel onderlijnd en gekleurd dat het op een plakboek lijkt; kleuren, uitroeptekens, omcirkeling, korte woorden in de kantlijn, enz.. Telkens je het opnieuw leest vind je er zaken in die je de vorige keer waren ontgaan. Een paragraaf die je dit keer met de neus op de feiten drukt is de volgende: "...Dus hoe kan ik je vertellen wat je moet doen of wie je moet zijn als je dat al bent? Het is belachelijk als mensen tegen andere mensen zeggen hoe ze moeten zijn om te kunnen ontdekken dat ze al aan het zijn zijn! Dit is de waanzin van de menselijke geest. Het is dus absoluut zinloos te proberen iets te veranderen of te verbeteren om iets te laten gebeuren. Het is al die tijd al aan het gebeuren en tegelijkertijd gebeurt er niets behalve de uitnodiging (om te ontwaken...). Het enige dat je kunt doen, is ontdekken dat er niets te doen valt. Dat is een enorme stap. Dat is revolutionair." Dergelijke zinnen raken je zo. Je ervaart ze als zo eerlijk en waar. En op bladzijde 44 is er sprake van iemand die "ontwaakt" werd tijdens het autorijden, ondanks dat de persoon ter zaken geen interesse had in dergelijke dingen. Je moest denken aan vriend Pieter-Jan die iets gelijkaardigs heeft meegemaakt. Verder deze morgen leende je de grasmachine uit aan de buren, die nu in alle ijverigheid hun bezigheden in die richting hebben gebracht. Voorts is er de neiging om toch weer de dingen naar de hand te willen zetten. Dat is dan weer wat er zich voordoet. Er is niet-iemand die dit doet, accepteert of beheerst. Het vindt plaats, niet meer en niet minder, want achter alle gebeurtenissen ligt die ongelooflijke stilte, die niets wenst, begeert of dwingt, maar slechts waarneemt en ziet hoe de dingen in het universum (en in jouw wereld) zich ontvouwen. Dus net zo, achter datgene wat zich "ik" noemt, is er een kijker die geen ik is, maar slechts ziet. Het is dat zien dat zo beangstigend en tegelijk bevrijdend is. Jawel, een angst ook. Een ongeloofelijke veelvraat van een angst. Nog nooit allicht, in jouw kleine bestaan, is de angst zo groot geweest als nu. Toch weet je ook dat dit het nu eenmaal is, dat je het daarmee moet doen. Al het geblaat van vroeger was overmoed, onkunde en onwetendheid. Met wat je nu ziet lijkt het of al de vrees die bij vroeger hoorde zich nu allemaal ineens aan jou openbaart. Een puber die volwassen is geworden en zelf kinderen krijgt, ziet plotseling, ineens, en eenmaal in dezelfde schoenen staand, welke angsten de ouders ooit hebben moeten doorstaan. Zoiets is het waar je doorstroomt. Maar het komt goed. Of neen, er komt niets dat nog niet al is. Dus het "is" goed, zoals het is, zoals het zich nu vertoont, zelfs in de vorm van angst. Je houdt even halt, beklijvend, stram, en ziet de woorden en letters voor jou op het scherm. Je weet dat zelfs dit onzin is, want woorden geven nooit weer wat echt is, de "waarheid". Het is een happerend pogen. Je was vanmorgen wakker om 5u15. Je was opgestaan voor een toiletbezoek. Maar eenmaal terug in bed verschenen ongevraagd herinneringen. Het OCMW Kortrijk van weleer verscheen aan je geestesoog, en namen rezen op (Tony Vanheusden, Ann Spriet, Dirk Devos, Anne Samyn, Annemie De Baes, Carine Callimin, Frank Claerhout, Anton Vandorpe, Pol Vandenweghe, enz...), en je zag en beleefde de ervaringen van weleer. Niets kon het tegenhouden of je terug toelaten tot de slaap. Uiteindelijk, eenmaal opgestaan en beneden zocht je steun in koffie. Buiten rustte de robuuste witte molen in het groene landschap. Eén iets is duidelijk geworden: je bent niet meer diegene die er toen was. Elk moment lijkt het of je bent opnieuw geboren, en geen van al die momenten is identiek aan een vorig. Je identiteiten wisselen net zo vaak. Hiernu zittend, aan de koffie, wat later voor het computerscherm, het zijn er al twee. De een heeft niets te maken met de ander. En ook al rijst nu en dan een herinnering op aan de vorige identiteit, er is geen zekerheid dat zij enig causaal verband in zich dragen. Het denken wil je dit wel doen geloven. Dat is het overleven van het denken. Maar diep vanbinnen, diep in een soort van weten, is er iets dat ziet dat niets blijvend is, of oud, maar dat de schepping een voortdurende toestand is van Zijn, in al zijn scheppen zo rustig en stil dat er haast niemand is die het merken kan. Het is in die rust en stilte dat je je thuis hebt gevonden. Soms.         

Het Hermetisch Zwart

Romain Goderis wordt vandaag begraven in Stasegem (Harelbeke). Een gepensioneerd onderwijzer. Je werd door hem beïnvloed. Je bent ooit met "zijn" vijfde leerjaar meegegaan op bosklassen. Hij vond nadien dat je uitermate geschikt was om in het onderwijs te gaan. Dat is niet gebeurd. Maar je staat nu wel voor groepen om trainingen en opleidingen te geven, en dat is mede bepaald geworden door wat "meester Romain" jou wist te vertellen. De man was een vrolijk iemand. Als jongeman vond je soms rust in zijn gezin. Net nadat broer Lieven van overleden heb je voor het eerst weer kunnen lachen aan zijn keukentafel, onder een spelletje "manielen". Nu start er een andere periode in jouw leven. Je wilt het lesgeven loslaten. Een nieuwe wending nemen. Nieuwe wegen zoeken. Een tweede levenshelft. En je weet niet waartoe dit zal leiden. Met Romain stopt er een levens- en beroepsperiode, zo lijkt het wel. Morgen al een sollicitatiegesprek voor iets geheel anders dan lesgeven. Het lot lijkt zich prima aaneen te rijgen. Je hebt je vandaag dus voorbereid en gestudeerd over historische heuristiek, over Petrus Plancius, en toevallig ook opnieuw over Zeno gelezen, de hoofdfiguur uit het boek "het hermetisch zwart" van Marguerite Yourcenar, en op YouTube heb je naar filmpjes zitten kijken waar Marquerite zo waardig haar meningen deelt. Zij heeft haar kindertijd doorgebracht in Rijsel en aan de grens met Frankrijk, aan de Zwarte Berg. Haar boek verwijst naar een alchemitisch proces waarbij het zwart voor de chaos staat, waar alles ineenvloeit of samenkomt, en waar ook alles uit ontstaat. Leven en dood vallen er in samen. Hetzelfde beeld vind je terug in het oosten, in China, waar men over Tao (of Dao) spreekt in eenzelfde beeld, als oerchaos en oerbegin, als Bron waaruit alles ontstaat en aller naar terugkeert. Met jou gebeurt vandaag hetzelfde als "in zwart". Een namiddag met enerzijds weemoed en herinnering, met anderzijds geloof in een andere toekomst, in een vernieuwing en verjonging. Je raadpleegt het orakel. Dit spreekt over "De Innerlijke Waarheid". Met als natuurbeeld "de Wind over het Meer". BinnenIn dit Teken is een vrucht in de leegte... Als een ei dat uitgebroed moet worden... In de kiem is het nieuwe aanwezig. Welke vorm de toekomst precies zal aannemen, dat kan niemand voorspellen. Maar onderwijl blijven jouw gedachten bij de familie van Romain, bij zij die achterblijven en die je veel sterkte wilt toewensen. Verder rest de stilte.    

Een perfecte orde...

De orde is niet altijd duidelijk. Natuurlijk komt na een onweer een open hemel, en zon en blauw. Gisteren was er zoveel wind. Nu is die gaan liggen. De patronen in de natuur zijn eens helder, dan weer duister en geheim. Maar hoe zit het met de orde in jezelf? Je vraagt het je af? Wat is de richtlijn? Wat de norm? Er is zoveel weggevallen, sinds je jeugd en kindertijd. Je merkt om je heen dat allen op zoek zijn naar veiligheid, helderheid en orde. Het valt ook op dat enkelingen zich laten vangen aan dezelfde schijnoplossingen van weleer: externe macht, politiek, leiders, structuren. Jij ziet het anders. Voor jou ligt de orde in de wanorde. Er is niet iets nodig van buitenuit. Het zal, eenmaal van buitenuit, omgekeerd werken binnenin. Dus laat je dat wat drukt en duwt en dwingt; de prikkels van reclame, van angscreatie, van begeerte en verlangen, even voor wat ze zijn, en je tracht dit alles te doorzien, maar dat valt niet altijd gelijk mee, gezien de verleidelijkheid en de beloftes die de buitenwereld lijken te bieden. De troost is evenwel niet gebleken die te zijn van een parakleet, van een innerlijke christus, of van het lot zo je wil, of het hemelse mandaat, maar het is een bedriegelijke schijn, als de schaduwen in de grot van Plato. Ze zijn vals. Ze hebben geen body. Het zijn slechts beelden, lege wind en gedachtenkronkels. Elkeen gaat evenwel op die manier zijn eigen weg, in een wereld van veranderingen en wisselende gedaantes, en elk van ons zoekt zijn orde, wil zich houden aan de eigen discipline, maar als er geen inzicht is in binnen, dan is er de neiging om het heil, of het kwaad, enkel te zien buiten zich, te projecteren op anderen: de partner, de collega, de baas, de buur, de vreemdeling, de andere, ... Het is onduidelijk waar dit leven naar toe stevent. Je moet je schikken naar dàt leven. Dit schrikt je wel vaak af. Het stelt je soms teleur. Het trotseert je ego. De orde van het leven is de enige orde geworden. Wellicht is er inderdaad geen andere orde dan deze, dan dit Dao waar zo weinigen zich naar richten. Maar ook al richt men er zich niet op, en stroomt men tegenwaarts, er is geen andere weg dan deze, en al het verzet is vergeefs, en is op zich weer onderdeel van de natuurlijke orde,  nu eens in de vorm van een waanzinnig streven naar een gedachten-identiteit die je jezelf hebt aangemeten. Maar wat, Bart, is nu jouw plaats in deze stroom? Waar nestel jij je? Behalve op je vrouw ben je verliefd op een boek, al meer dan vijventwintig jaar. Je weet het, normaal is dat niet. Een mens zou voor minder twijfelen aan de staat van psychische gezondheid. Een toch, jedoch, jij en het boek en de orde, ze zijn verweven in het levenskleed dat je draagt. Je vindt het vreemd dat niet meer mensen interesse hebben voor de I Tjing, het boek der veranderingen. Dit wonderbaarlijke Chinese geschrift toont de binaire code achter de dingen, de mensen, de wereld en het heelal. Misschien ervaren velen het als tè moeilijk, tè ver-van-mijn-bed, op als tè Chinees. Nochtans zijn de tekens, de lijnen en de orakelteksten voor jou zo helder als de zon en de maan. Maar misschien is ook dit valse schijn, en houd je je slechts vast aan een tak boven de afgrond. Wat ga je doen als iemand jou toeroept dat je moet applaudiseren (voor het leven)? Zelfs de I Tjing is beperkt, is bepaald en geconditioneerd. Maar jij vindt er blijkbaar orde in. "Elk volgt het hem verwante". Meer is het niet. Je hoeft er anderen niet mee lastig te vallen. Dat is het. "Waar het hart van vol is, loopt de mond van over", maar jij kan beter zwijgen. De I Tjing -en bij nader inzien het ganse leven- zorgt wel voor zichzelf. Je bent thuis vandaag. Vanavond een les mindfulness geven, maar voor de rest ben je vrij. Zalig is dat. Je zou vanalles kunnen doen. Wandelen, in de tuin werken, een bezoekje brengen aan vrinden, enz.. Maar je kiest ervoor om niets te "doen", maar om te "zijn". Laat gewoon maar komen wat er komt. Je ziet wel. Soms zijn het kleine dingen die je raken. Een dode vlieg op de grond; een gezoen; een stem; een geur. Of een wondje op de huid. Zoals zaterdag, in de toneelopvoering van dochter Zana. Zij speelt bij Lara Taverne in Brugge. Zana bracht er een kleine monoloog, over een wondje op haar voet. Heel goed gedaan. Zo trots als een aap was de papa. Nu merk je inderdaad een klein wondje op je teen. Je kijkt er rustig en aandachtig naar. In de douche ontspant de voet. Het voelt haast teder, het warme water op je lichaam. Op een passende manier loopt het water op de huid naar beneden, in de douchekuip, naar de afvoer, en zo volgt het verder een eigen weg naar buiten, naar de diepte, tot in zeeën en oceanen. In een perfecte orde...  

De onzichtbare osteopaat

Je hebt het begrepen. Denk je. Maar hoe voelt het? Bevrijdend. Als doodgaan. Wellicht. Misschien dat sommigen het "inzicht" zouden noemen. Of "paradigmawissel". Woorden, woorden, woorden. Definities als visnetten die trachten te wereld te vangen. Het wordt alsmaar minder nodig, die woorden. Je twijfelt of een website, een blog, een boek, een verhaal, een gesprek, een vraag... of het allemaal wel hoeft. Je weet niet meer of het niet een oorzaak is van alsmaar meer chaos, van verwarring. En dit als poging om het leven te willen begrijpen. Woorden zullen het niet in de plaats doen van contact, van verbondenheid, van aandacht en tijd maken voor wat er zich aandient. Toch is het zo dat je je vandaag weer nestelt in woorden van anderen: de "I Tjing essenties" van Han Boering (heel goed) en de zhuangzi (fantastisch alweer). Je verglijdt in de flow van het lezen. Onderwijl, op de achtergrond, hoor je het commentaar bij de Giro, de ronde van Italië, waarin men het heeft over de Erna en Sicilië. Dus moet je denken aan Anne en Dominique aldaar. De zee is er relatief ruig. De hemel lijkt er bewolkt te zijn. Vreemd in deze tijd, vanuit Handzame een gluur kunnen leggen naar een Vulkaan in het zuiden van Italië. Mochten Etruskische of Romeinse inwoners dit hebben mogen meemaken, Jezus zeg. En toch, heden, hier en op dit moment, keren de zaken in rondjes heen en weer. Je moet bij de zinnen van de Taoïst Zhuang Zi innerlijk lachten. De herkenbaarheid van kleine en (schijnbaar) grote zaken. Zoveel eeuwen lang al gebeuren dezelfde dingen, herhalen de verhalen zich in een andere klank, in een andere gedaante, door een ander gezicht. Wijzen als Zhuang Zi bestaan ook nog vandaag de dag. Een Eckhart Tolle, of zo iemand. En alweer zijn er ook het "brood en spelen". Vanavond Genk tegen Standaard. De gedrogeerde renners in de bergen, als helden in de arena. Op televisie, nu (15u op de klok) een aliënachtig menselijk wezen, met strikje, dat in archaÏsche bewoordingen opnieuw dezelfde beloftes maakt, zoals in alle eeuwen voor ons, en die dezelfde lege woorden uitkraamt die niemand nog gelooft. In  de cafés wordt het weer lachen geblazen. Zhuang Zi had er wel een mooi cynisch verhaal over kunnen vertellen. Of je hond die deze morgen, zoals elke morgen, en zoals alle honden in alle tijden, haar eten krijgt. En een Heidi die uithuizig is, als een jager op een Mammoet, en terug zal keren met een buit, bij wijze van brood op de plank. Of de kinderen naar school. De aanstormende zomer na een ijzige winter. Een ongeval op de weg, met wat doden tot gevolg. Enkele avonden geleden een politiecontrole, en natuurlijk werd het blazen geblazen (maar clean, zoals het voor een geheelonthouder past). Neen, het is zo duidelijk geworden, op één of andere wijze, de eeuwige terugkeer der dingen. Iets is in je gekraakt, maar het doet je goed, ook al leek het bij aanvang een ongelofelijke ramp die op je afkwam, maar nu echter lijkt het een onzichtbare osteopaat die jou onder handen heeft genomen. Ambitie is verbleekt, is doorzien. Er is een leegte in je ontstaan die tegelijk alles omvat. Je bent teruggekeerd. Is het een essentie dat je hebt gevonden? Is het een gewoon menselijk patroon, behorende bij een bepaalde leeftijd? Is het een keuzeloos gewaarzijn dat geen ruimte meer laat voor de expansiedrift van een bodemloos ego? Wie zal het zeggen? Met de weemoed samen drijft een lichtheid naar boven. Het is alsof je nog slechts een korte tijd te gaan hebt (ook al zegt de ratio onmiddellijk dat een dergelijke uitspraak absurd is). Wat valt er nog verder te zeggen? Wat te schrijven? Laat er dat zijn wat er is. Het leven leeft zichzelf. Je hebt er niets aan toe te voegen. Je hoeft er niets van weg te nemen, niets te ontkennen. Het is een vrede. In de vrede kunnen je strijdende gedachten en gevoelens geen aansluiting meer vinden. In deze vrede is er rust, is er een zachte of zelfs een luidruchtige lach, en straks je hand die in de hare ligt, of jij die haar fluistert dat ze nooit mag vergeten hoeveel je van haar houdt. Zo zal zij in slaap vallen, terwijl jij wacht. Je kijkt naar het houten plafond. Je staart omhoog, dan weer sluit je de ogen. Je wacht en plotseling  -je weet niet meer precies wanneer- val je in een diepe slaap. Je vertrouwt erop dat het universum je ook morgen weer zal laten ontwaken. Zoniet, dan ben je weer tot de oorsprong teruggekeerd, in een rustig gemoed.  

Terug naar binnen

De banden van de fietsen zijn weer opgeblazen. De buizen in de grond, die de ventillatie regelen, zijn van water geledigd. De blauwe folie aan de buitenkant van het huis is weer vastgemaakt. Voor als de wind zijn angels weer laat toeslaan. Het gras gemaaid. De kruidentuin heraangelegd. Bomen geplant. De ren van de hond Mirthe heringericht. Kortom: de lente is in zijn volle wasdom. De duiven roeken. Je ziet hoe de hond langs de afsluiting van de tuin heen en weer loopt. Zij is een jachthond. Ze wil eruit. De prooien liggen in de buitenwereld. Daar, in den vreemde, wat bevindt zich daar, braakliggend voor jou? Je wilt iets zinvols doen. Je zoekt nieuwe horizonten op. Het is er de tijd voor. Er is een kentering in je leven gekomen. Wat was is voorbij, en voldoet niet meer aan de nieuwe realiteiten. Het uiterlijke is aan een veriinerlijking toe; en wat van binnen leefde wilt er nu uit. Het is een totale ommekeer. En je begrijpt er absoluut niets van. Je probeert je vast te houden aan het drijfzand dat voorbijglijdt, met de tijd. Maar je ademt, helderder dan ooit, bewuster van elk woord, elke gedachte en elke daad. het is nu of nooit, een buigen, niet breken of bartsen. Het is diepgaand buigen voor het leven zelf, voor wat er zich aandient. De moed hebben om de dingen zich te laten voltrekken. Een handelen zonder te willen handelen. Zonder die absurde "wil" die alles wenst te beheersen, te regelen, te forceren. Het is zo moeilijk. En toch, er is geen andere weg. Dat is wat je voelt (en niet wilt voelen). Maar Mirthe trekt er zich niets van aan. Zij kijkt nog steeds, en enkel, naar buiten. De zon op je gezicht. Aan de tafel in de tuin. En je vindt niet de woorden. Ze rijzen op, uit het niets, uit slechts wat enkele neuronen, enkele synapsen die plaatsvinden in dat ijdele hoofd. Het is niet dat het niet de moeite is geweest, dat wat voorbij gegaan is, noch is het mogelijk geen enkel rekenschap te geven tegenover de toekomst. Waar het om gaat is dat "helse" nu, en de confrontatie met een "zelf". Het is zo zwaar als een "Vlaanderens Mooiste" of een "Parijs-Roubaix", daarin wordt het herkend, de heldentocht. Toch is niet aan de renners, niet aan een ander; geen baas, geen partner, geen ouder, kind, vriend of vijand. Daarin valt niets anders te herkennen dat de weerkaatsing van die heldentocht die elk van ons dient te gaan. Elke terugkaatsing van een projectie zie je als een kans, uitdaging en vingerwijzing van het leven. Hoe kan je het Midden bewaren? Hoe zou je ein kunnen slagen de oorspong, dat tegelijk het centrum is van alle leven (en tegelijk het meest haalbare), van de hele kosmos, te bewaren, te hervinden of op z'n minst ermee in het reine te zijn, ermee samen te vloeien, zonder weerstand of verzet? Wat wordt je thema van de dag, van de week, maand of zelf van je hele leven. Maar eerst je gaan klaarmaken, voor de mannen van Westlandia, voor wat ze daar noemen "de Kern". Je kijkt er al naar uit. De wind verzacht de warmte op je gelaat, je huid, het licht in de ogen, en je hoort de hond van de buren blaffen, de mussen die tsjilpen. Je wuift enkele muggen van je vandaan. Er is een kreet. Een geruis van vliegtuigmotoren aan de hemel, enkele wagens in de verte. Het is bijna middag. Een maandag. Je wenst allen alle goeds toe en gaat terug naar binnen.