Je opent alle deuren

Gisteren en eergisteren sloeg de hitte toe. De tropische temperaturen legden je lam. In Zwevegem gaf je een opleiding time- en selfmanagement. De deelnemers waren achteraf tevreden, zo bleek, terwijl jij tussendoor vaak het gevoel had dat je stonk naar zweet. Bij wijle probeerde je deze natuurlijke geur te camoufleren met deodorant. Thuis, in de tuin, waar je je rust terugvond, daalde de vochtige hitte op je lijf neer. De aarde en het gras roken naar ongedierte. Gelukkig dreef nu en dan een muntgeur in jouw richting. In de kruidentuin van Heidi staan erg veel muntplanten.Telkens een lichte bries in de munt passeerde, of nadat hond myrthe wild erdoor had gesnuisterd, schuifelde deze weelderige geur in jouw richting. Het lijkt of je van iets moet bekomen, maar je weet niet goed waarvan. Je laat de vogels, de zon, de hitte, de bries, de geluiden van auto's, kinderstemmen en hondengeblaf; je laat het met rust. Dit wordt een van je grootste competenties, het met rust laten en zich niet inmengen, inhaken of bemoeien. Dat is ooit wel anders geweest. Je geest wil het dus dit keer niet analyseren, niet verklaren of bekritiseren. Je laat toe, en dit toelaten is een zegen. Zo zou je het bij alles willen, maar van "willen" kan geen sprake meer zijn. Dat is net de illusie. Het is een zien, moment na moment. Dit is wat er de laatste maanden is gebeurd. Dit alles is de Genade. In deze "Genade" van de ingrond leg je je neer. De zwarte ligstoel in de tuin is op dit moment jouw wereld geworden. De nerveuze vogels zweven heen en terug, op zoek naar rust.

Elke avond schuift een uil voorbij
Hij komt uit het zuiden
En daalt neer, ergens nabij
Jij kent enkel de onwetendheid;
Deze Genade werd jouw gegeven:
het leven in Al zijn vol-ledigheid.

Het is zo mooi dat je ziet hoe dochter Zana nu ook een blog heeft gemaakt, in navolging van die "vreemde" vader van haar. Hij heet "Ask..." en vertelt over haar be-leven-issen.

Op 14 juli ben je een jaar allergie-vrij, dankzij een homeopathische dokter uit Roeselare, Inge Desmedt. Je bent haar in gedachten erg dankbaar. Meer dan twintig jaar heb je alhaast dagelijks een chemische pil geslikt; zyrtec, xiall e.a., en telkens je dit noodzakelijke (dacht je toen) vergif tot je nam, voelde je hoe je lijf verkramte en wou tegensputteren, maar in plaats daarvan werd je moe en slaperig. Je herleest een website op internet over Ribes Nigrum MG=D1 en de werking ervan, de invloed op de bijnierschors en de ontstekingsremmende eigenschappen van dit zwarte extract.

Vandaag is er meer wind. De verkoeling brengt kracht met zich mee. Heidi is het huis uit, aan het werk, en jij bent alleen, in het passiefhuis, als beschermer en behoeder. Je voelt je vredig met dit idee. Temeer gezien een vragentest blijkbaar uitwijst dat je behoort tot het Myers-Briggs Type INFJ. Hoewel typologie weinig of geen wetenschappelijke grond heeft, blijft het een interessant onderwerp, en als je over die INFJ leest, herken je zoveel bij jezelf. Als mogelijke jobs worden aangeraden: schrijver, leraar, trainer, consultant, artist, alternatieve geneeskunde, sociaal werker of HR-medewerker. Gezien de sollicitatieperiode waarin je je momenteel bevindt kan dit dienen als interessante informatie, zelfs rekening houdend met het relatieve waarheidsgehalte van al dergelijke tests.

De temperaturen in het passiefhuis zijn toch te hoog. Je opent alle deuren en laat de tocht door het huis waren, als een spokende geest. Dit staat je te wachten. Het staat er aan te komen, want ook innerlijk lijkt het of alle registers zijn opengetrokken en er niet iemand meer is die nog weerstand biedt. Ben je alleen, dan is het goed. Ben je in gezelschap, ook dat is goed. Het Al is goed, zoals het is. Het is Al goed, zonder dat het woord "goed" een betekenis in zich draagt.

Die Ongelooflijke Stilte...

Een van de boekjes waar je erg van houdt heeft als titel: "Zoals Het Is". Tony Parsons is de auteur ervan. Zinnen en woorden die je raken, die je belangrijk vindt of die enigszins de kern weergeven van wat er staat, durf je al eens te onderlijnen of in te kleuren. Bij dit boekje is er echter al zoveel onderlijnd en gekleurd dat het op een plakboek lijkt; kleuren, uitroeptekens, omcirkeling, korte woorden in de kantlijn, enz.. Telkens je het opnieuw leest vind je er zaken in die je de vorige keer waren ontgaan. Een paragraaf die je dit keer met de neus op de feiten drukt is de volgende: "...Dus hoe kan ik je vertellen wat je moet doen of wie je moet zijn als je dat al bent? Het is belachelijk als mensen tegen andere mensen zeggen hoe ze moeten zijn om te kunnen ontdekken dat ze al aan het zijn zijn! Dit is de waanzin van de menselijke geest. Het is dus absoluut zinloos te proberen iets te veranderen of te verbeteren om iets te laten gebeuren. Het is al die tijd al aan het gebeuren en tegelijkertijd gebeurt er niets behalve de uitnodiging (om te ontwaken...). Het enige dat je kunt doen, is ontdekken dat er niets te doen valt. Dat is een enorme stap. Dat is revolutionair." Dergelijke zinnen raken je zo. Je ervaart ze als zo eerlijk en waar. En op bladzijde 44 is er sprake van iemand die "ontwaakt" werd tijdens het autorijden, ondanks dat de persoon ter zaken geen interesse had in dergelijke dingen. Je moest denken aan vriend Pieter-Jan die iets gelijkaardigs heeft meegemaakt. Verder deze morgen leende je de grasmachine uit aan de buren, die nu in alle ijverigheid hun bezigheden in die richting hebben gebracht. Voorts is er de neiging om toch weer de dingen naar de hand te willen zetten. Dat is dan weer wat er zich voordoet. Er is niet-iemand die dit doet, accepteert of beheerst. Het vindt plaats, niet meer en niet minder, want achter alle gebeurtenissen ligt die ongelooflijke stilte, die niets wenst, begeert of dwingt, maar slechts waarneemt en ziet hoe de dingen in het universum (en in jouw wereld) zich ontvouwen. Dus net zo, achter datgene wat zich "ik" noemt, is er een kijker die geen ik is, maar slechts ziet. Het is dat zien dat zo beangstigend en tegelijk bevrijdend is. Jawel, een angst ook. Een ongeloofelijke veelvraat van een angst. Nog nooit allicht, in jouw kleine bestaan, is de angst zo groot geweest als nu. Toch weet je ook dat dit het nu eenmaal is, dat je het daarmee moet doen. Al het geblaat van vroeger was overmoed, onkunde en onwetendheid. Met wat je nu ziet lijkt het of al de vrees die bij vroeger hoorde zich nu allemaal ineens aan jou openbaart. Een puber die volwassen is geworden en zelf kinderen krijgt, ziet plotseling, ineens, en eenmaal in dezelfde schoenen staand, welke angsten de ouders ooit hebben moeten doorstaan. Zoiets is het waar je doorstroomt. Maar het komt goed. Of neen, er komt niets dat nog niet al is. Dus het "is" goed, zoals het is, zoals het zich nu vertoont, zelfs in de vorm van angst. Je houdt even halt, beklijvend, stram, en ziet de woorden en letters voor jou op het scherm. Je weet dat zelfs dit onzin is, want woorden geven nooit weer wat echt is, de "waarheid". Het is een happerend pogen. Je was vanmorgen wakker om 5u15. Je was opgestaan voor een toiletbezoek. Maar eenmaal terug in bed verschenen ongevraagd herinneringen. Het OCMW Kortrijk van weleer verscheen aan je geestesoog, en namen rezen op (Tony Vanheusden, Ann Spriet, Dirk Devos, Anne Samyn, Annemie De Baes, Carine Callimin, Frank Claerhout, Anton Vandorpe, Pol Vandenweghe, enz...), en je zag en beleefde de ervaringen van weleer. Niets kon het tegenhouden of je terug toelaten tot de slaap. Uiteindelijk, eenmaal opgestaan en beneden zocht je steun in koffie. Buiten rustte de robuuste witte molen in het groene landschap. Eén iets is duidelijk geworden: je bent niet meer diegene die er toen was. Elk moment lijkt het of je bent opnieuw geboren, en geen van al die momenten is identiek aan een vorig. Je identiteiten wisselen net zo vaak. Hiernu zittend, aan de koffie, wat later voor het computerscherm, het zijn er al twee. De een heeft niets te maken met de ander. En ook al rijst nu en dan een herinnering op aan de vorige identiteit, er is geen zekerheid dat zij enig causaal verband in zich dragen. Het denken wil je dit wel doen geloven. Dat is het overleven van het denken. Maar diep vanbinnen, diep in een soort van weten, is er iets dat ziet dat niets blijvend is, of oud, maar dat de schepping een voortdurende toestand is van Zijn, in al zijn scheppen zo rustig en stil dat er haast niemand is die het merken kan. Het is in die rust en stilte dat je je thuis hebt gevonden. Soms.         

Het Hermetisch Zwart

Romain Goderis wordt vandaag begraven in Stasegem (Harelbeke). Een gepensioneerd onderwijzer. Je werd door hem beïnvloed. Je bent ooit met "zijn" vijfde leerjaar meegegaan op bosklassen. Hij vond nadien dat je uitermate geschikt was om in het onderwijs te gaan. Dat is niet gebeurd. Maar je staat nu wel voor groepen om trainingen en opleidingen te geven, en dat is mede bepaald geworden door wat "meester Romain" jou wist te vertellen. De man was een vrolijk iemand. Als jongeman vond je soms rust in zijn gezin. Net nadat broer Lieven van overleden heb je voor het eerst weer kunnen lachen aan zijn keukentafel, onder een spelletje "manielen". Nu start er een andere periode in jouw leven. Je wilt het lesgeven loslaten. Een nieuwe wending nemen. Nieuwe wegen zoeken. Een tweede levenshelft. En je weet niet waartoe dit zal leiden. Met Romain stopt er een levens- en beroepsperiode, zo lijkt het wel. Morgen al een sollicitatiegesprek voor iets geheel anders dan lesgeven. Het lot lijkt zich prima aaneen te rijgen. Je hebt je vandaag dus voorbereid en gestudeerd over historische heuristiek, over Petrus Plancius, en toevallig ook opnieuw over Zeno gelezen, de hoofdfiguur uit het boek "het hermetisch zwart" van Marguerite Yourcenar, en op YouTube heb je naar filmpjes zitten kijken waar Marquerite zo waardig haar meningen deelt. Zij heeft haar kindertijd doorgebracht in Rijsel en aan de grens met Frankrijk, aan de Zwarte Berg. Haar boek verwijst naar een alchemitisch proces waarbij het zwart voor de chaos staat, waar alles ineenvloeit of samenkomt, en waar ook alles uit ontstaat. Leven en dood vallen er in samen. Hetzelfde beeld vind je terug in het oosten, in China, waar men over Tao (of Dao) spreekt in eenzelfde beeld, als oerchaos en oerbegin, als Bron waaruit alles ontstaat en aller naar terugkeert. Met jou gebeurt vandaag hetzelfde als "in zwart". Een namiddag met enerzijds weemoed en herinnering, met anderzijds geloof in een andere toekomst, in een vernieuwing en verjonging. Je raadpleegt het orakel. Dit spreekt over "De Innerlijke Waarheid". Met als natuurbeeld "de Wind over het Meer". BinnenIn dit Teken is een vrucht in de leegte... Als een ei dat uitgebroed moet worden... In de kiem is het nieuwe aanwezig. Welke vorm de toekomst precies zal aannemen, dat kan niemand voorspellen. Maar onderwijl blijven jouw gedachten bij de familie van Romain, bij zij die achterblijven en die je veel sterkte wilt toewensen. Verder rest de stilte.