Het is een mooie dag, althans wat het weer betreft. Maar je werkt. Een drukke week. Je maakt een voorbereiding voor verschillende sessies training en coaching. Mindfulness doet goed, niet alleen voor de deelnemers, maar ook voor jezelf. Terwijl je geeft, neem je. Dat is goed. In Japan daarintegen is het geen zo'n mooie dag. De straling en viezigheid verspreiden zich aldaar via de lucht. Het gaat alle begripsvermogen te boven. Het lijkt mini-europa wel, een soort van pretpark, waar Europa in het klein wordt voorgesteld. In Japan lijken gebouwen, vliegtuigen en huizen als kleine speeltjes heen en weer te slingeren in modder en water. Heidi sluit ogen en oren voor de ramp, en je kan haar geen ongelijk geven. Wat is de meerwaarde ervan als je deze ramp volgt? Wat betekent deze informatie? Vervuilt zij niet je geest, je brein? Voedt het de angst en de onzekerheid? Maakt informatie bang, ja zelfs ongelukkig? Als je niets anders kan doen dan machteloos toezien, dan verschrikkelijke beelden opnemen op het netvlies van je ogen, maar verder geheel bent overgeleverd aan het aspect tijd? Misschien kun je gewoon de dingen laten zijn zoals ze zijn, hier, op dit moment, in Europa, België, zonder onverschilligheid, maar ook zonder leedvermaak, want zijn er niet velen die gewoon blij zijn dat het hen niet is overkomen, als het ware vrolijk opgelucht en blij... Maar kun je blij zijn in deze wereld? Is dit alles de zoveelste voorbode voor wat er volgend jaar te wachten staat? Volgens die verdoemde Maya's staat het einde van de wereld voor de deur. Zij hebben eeuwen geleden een kalender gemaakt die zou eindigen op 21-12-2012. Althans, er zou een nieuwe tijd ontstaan. De oude tijd zou eindigen met de "destructie door het vuur". Op zich is dit niet zo vreemd. Elke cultuur kent dergelijke voorspellingen. Volgens Nostradamus is het einde trouwens allang voorbij. Maar wat zo vreemd is aan de Maya's is dat vorige voorspellingen zo accuraat juist zijn geweest. Of was het toeval? Je wacht maar wat. Tot eind volgend jaar. Als we dat moment nog halen. Sommigen zeggen dat het een einde betekent van een soort van denken, van materialistisch en eng denken, en dat de nieuwe tijd staat voor een nieuw soort mens. Dat is aantrekkelijker. Tenminste als je bij de nieuwe soort mag behoren. Het betreft mensen die zich niets meer aantrekken van religie, natie, grenzen, wetten en besturen. Elk op zich is een land, is een wet en een religie, en elk op zich neemt vanuit zijn diepste mens-zijn de eigen beslissingen, de eigen keuzes en doet de daden die opwellen uit zichzelf. Hij heeft lak aan elke soort van gezag. Zou dit mogelijk zijn? Zou dit kunnen? Je durft er geen uitspraken over te doen. Maar als je Japan nu ziet, dan zal het erop aankomen. Elk zal er voor zichzelf staan. Geen overheid, geen nationalisme, kapitalisme, noch mens noch geloof zal redden of bevrijden. Het zal op de eigen innerlijke kracht aankomen. Is Japan een voorbode voor de rest van de wereld? Is dit wat ons te wachten staat? Angst, lijden, pijn en ellende? Je hoopt op beter. Uiteraard. Maar je bent niet opgelucht. En toch is er vreugde. Dat heeft niets met Japan te maken, of met het mooie weer, of met het feit dat je veel hebt gewerkt vandaan. Zeker heeft het niets te maken met die verdoemde Maya's van weleer. Er is alleen die Jou. Het spreekt op een beelderige wijze. Het is geen troost, geen toevlucht of haven. Het is alof je nu eindelijk je wil hebt weggelegd, en bereid bent te getuigen, te volgen wat die Jou in je aangeeft of verlangt. Je bent het met alles eens. Je weigert nog verder te vechten. Je legt alle agressie naast je neer. Ambitie smelt weg, als uraniumstaven in water, en er borrelt iets anders in je op, een leven dat geen einde kent, dat als de oorspong zelf is, de kern van alles. Je ziet een merel opvliegen. Hij schrikt van je gedachten. De zon lijkt melig. Ze is klein tegenover Jou in mij. Eindelijk lijkt er ruimte voor een vrij-zijn van een zelf. Het lijkt of je je voorbereidt op een soort van sterven. Het kan een fysiek einde betekenen. Je lijkt je er al mee te hebben verzoend. Het kan ook een geestelijk einde zijn. Wat dan nog. Je bent volkomen in rust. Je houdt je rug recht en volgt je adem. Deze gaat op en gaat neer, in zijn eigen ritme, als het hart van het heel-al dat op en neer beweegt. En daar ben je. Echt een mooie dag.
No comments:
Post a Comment