Die Ongelooflijke Stilte...

Een van de boekjes waar je erg van houdt heeft als titel: "Zoals Het Is". Tony Parsons is de auteur ervan. Zinnen en woorden die je raken, die je belangrijk vindt of die enigszins de kern weergeven van wat er staat, durf je al eens te onderlijnen of in te kleuren. Bij dit boekje is er echter al zoveel onderlijnd en gekleurd dat het op een plakboek lijkt; kleuren, uitroeptekens, omcirkeling, korte woorden in de kantlijn, enz.. Telkens je het opnieuw leest vind je er zaken in die je de vorige keer waren ontgaan. Een paragraaf die je dit keer met de neus op de feiten drukt is de volgende: "...Dus hoe kan ik je vertellen wat je moet doen of wie je moet zijn als je dat al bent? Het is belachelijk als mensen tegen andere mensen zeggen hoe ze moeten zijn om te kunnen ontdekken dat ze al aan het zijn zijn! Dit is de waanzin van de menselijke geest. Het is dus absoluut zinloos te proberen iets te veranderen of te verbeteren om iets te laten gebeuren. Het is al die tijd al aan het gebeuren en tegelijkertijd gebeurt er niets behalve de uitnodiging (om te ontwaken...). Het enige dat je kunt doen, is ontdekken dat er niets te doen valt. Dat is een enorme stap. Dat is revolutionair." Dergelijke zinnen raken je zo. Je ervaart ze als zo eerlijk en waar. En op bladzijde 44 is er sprake van iemand die "ontwaakt" werd tijdens het autorijden, ondanks dat de persoon ter zaken geen interesse had in dergelijke dingen. Je moest denken aan vriend Pieter-Jan die iets gelijkaardigs heeft meegemaakt. Verder deze morgen leende je de grasmachine uit aan de buren, die nu in alle ijverigheid hun bezigheden in die richting hebben gebracht. Voorts is er de neiging om toch weer de dingen naar de hand te willen zetten. Dat is dan weer wat er zich voordoet. Er is niet-iemand die dit doet, accepteert of beheerst. Het vindt plaats, niet meer en niet minder, want achter alle gebeurtenissen ligt die ongelooflijke stilte, die niets wenst, begeert of dwingt, maar slechts waarneemt en ziet hoe de dingen in het universum (en in jouw wereld) zich ontvouwen. Dus net zo, achter datgene wat zich "ik" noemt, is er een kijker die geen ik is, maar slechts ziet. Het is dat zien dat zo beangstigend en tegelijk bevrijdend is. Jawel, een angst ook. Een ongeloofelijke veelvraat van een angst. Nog nooit allicht, in jouw kleine bestaan, is de angst zo groot geweest als nu. Toch weet je ook dat dit het nu eenmaal is, dat je het daarmee moet doen. Al het geblaat van vroeger was overmoed, onkunde en onwetendheid. Met wat je nu ziet lijkt het of al de vrees die bij vroeger hoorde zich nu allemaal ineens aan jou openbaart. Een puber die volwassen is geworden en zelf kinderen krijgt, ziet plotseling, ineens, en eenmaal in dezelfde schoenen staand, welke angsten de ouders ooit hebben moeten doorstaan. Zoiets is het waar je doorstroomt. Maar het komt goed. Of neen, er komt niets dat nog niet al is. Dus het "is" goed, zoals het is, zoals het zich nu vertoont, zelfs in de vorm van angst. Je houdt even halt, beklijvend, stram, en ziet de woorden en letters voor jou op het scherm. Je weet dat zelfs dit onzin is, want woorden geven nooit weer wat echt is, de "waarheid". Het is een happerend pogen. Je was vanmorgen wakker om 5u15. Je was opgestaan voor een toiletbezoek. Maar eenmaal terug in bed verschenen ongevraagd herinneringen. Het OCMW Kortrijk van weleer verscheen aan je geestesoog, en namen rezen op (Tony Vanheusden, Ann Spriet, Dirk Devos, Anne Samyn, Annemie De Baes, Carine Callimin, Frank Claerhout, Anton Vandorpe, Pol Vandenweghe, enz...), en je zag en beleefde de ervaringen van weleer. Niets kon het tegenhouden of je terug toelaten tot de slaap. Uiteindelijk, eenmaal opgestaan en beneden zocht je steun in koffie. Buiten rustte de robuuste witte molen in het groene landschap. Eén iets is duidelijk geworden: je bent niet meer diegene die er toen was. Elk moment lijkt het of je bent opnieuw geboren, en geen van al die momenten is identiek aan een vorig. Je identiteiten wisselen net zo vaak. Hiernu zittend, aan de koffie, wat later voor het computerscherm, het zijn er al twee. De een heeft niets te maken met de ander. En ook al rijst nu en dan een herinnering op aan de vorige identiteit, er is geen zekerheid dat zij enig causaal verband in zich dragen. Het denken wil je dit wel doen geloven. Dat is het overleven van het denken. Maar diep vanbinnen, diep in een soort van weten, is er iets dat ziet dat niets blijvend is, of oud, maar dat de schepping een voortdurende toestand is van Zijn, in al zijn scheppen zo rustig en stil dat er haast niemand is die het merken kan. Het is in die rust en stilte dat je je thuis hebt gevonden. Soms.