Je komt binnen. Duidelijk een fabriek. De parking is grijs. Het gebouw binnen is muf. Een kleine ruimte waar je de tien mensen te woord mag staan. Het is je taak. Jouw werk. De woorden komen en bereiken de leegte van de ruimte. Sommigen pikken het op. Anderen blijven gevangen in hun eigen gedachten. Ze kijken nu eens verbaasd, dan weer geamuseerd en soms verraadt hun blik het ongeloof. In de reacties komen al de klassieke weerstanden en patronen naar voren. Communicatie is vrij voorspelbaar. de vooringenomenheid en het geloof in de eigen overtuigingen hardnekkig en standvastig. Mensen veranderen niet gemakkelijk. Het is te bedreigend. Maar soms is er iemand van wie duidelijk wordt dat een gevoelige snaar werd beroerd. Er volgt openheid. Je ziet het aan de lichaamstaal. Hij gaat stralen. Er ligt hoop in het gelaat. En daarvoor doe je het. Niet voor de halsstarrigen. Niet om je gelijk te halen. Wat zou het? Het interesseert je geen aap of iemand jouw woorden wil aannemen of niet. Elk van hen is vrij. Elk van hen staat het zelf vrij om te beslissen of ze zichzelf willen ontslaven of niet. Je hebt er geen aandeel in. Het is niet door jouw toedoen. Deze illusie is gelukkig opgebrand. Het heeft niet met jou te maken. Dat is aardig. Toch zweet je wel, onder je oksels. Het is telkens weer van dat. De energie zet zich om in adrenaline, vervolgens in stress en dan in transpiratie. De deo helpt wel. Je hebt deze jaren geleden al ontdekt. En dan, ineens, is er een boeiend verhaal. Iemand in de groep heeft het over een televisieprogramma op National Geographic, dat als onderwerp "communicatie" had. Hij vertelde jou erover. Hoe een man een paard mocht tekenen. Dat hij dat deed en het resultaat niets meer was dan enkele potloodvegen en uiteindelijk een primitief-kinderlijk beeld van iets wat op een paard moest lijken. Daarna beïnvloedden de onderzoekers de hersenen van de man en konden op deze manier het mentale geconditioneerde beeld in hem verwijderen. Als de onderzoekers nadien vroegen om een paard te tekenen, dan bleek de man dit perfect en gedetailleerd te kunnen. Daarme wou men aantonen dat communicatie en geconditioneerdheid het brein kon blokkeren, doen verkleinen, verschrompelen. Je hoort het aan. De jongeman vertelt het enthouwiast. Je bent erdoor geraakt. Hier ligt een diepe waarheid zomaar voor het grijpen. De anderen twijfelen, of het wel kan, wat een vreemd programma, of te moeilijk om te kunnen snappen. Alle gedachten zijn tijd, is het verleden, en is aangeleerd. En het aangeleerde beperkt ons. Nochtans zou het net het omgekeerde moeten zijn, en zou leren uitbreiding moeten betekenen. Toch kunnen concepten, patronen, vooringenomenheid, aannames, ons verhinderen om naar de wereld te kijken in zijn eenvoudige, feitelijke, ontluisterende en heldere kwetsbaarheid. Ook bij jezelf moet je bekennen dat het zo is. De verwondering is soms zo ver weg. Het maakt je droevig. De opvoeders, de samenleving, jijzelf, je hebt je zo bezwaard met voor-kennis, met volheid, terwijl in wezen alles wat bestaat niets anders is dan leeg, dan los, dan niet. Niets kan jij zonder Dit. Niets ben je als een "zelf". Alles is jou gegeven. Elke keer als je meent iets in eigen handen te hebben, dan ontglipt het jou, en telkens iets in jou toelaat te vertrouwen, dan komt het naar je toe, als bij een natuurwet. De naam doet er niet toe. De naam beperkt jezelf, beperkt ook Dàt of Dit", wat Het ook echt zou kunnen bent. Elke naam is onvolledig, onvolmaakt, vals en gemeen. Er is geen naam om Jou te benoemen. Dat is de frustratie. Het Mysterie met geen hersencel te kunnen bevatten, en toch er zo naar te hunkeren, er zo te te kunnen op vertrouwen, er zo zeker van te zijn dat Het hier, of ergens, altijd weer er Is. Het "Ik Ben die Ben" is een "Het Is Wat Het Is". Maar kun je aannemen wat er is? Kun je toestaan dat het Mysterie het van je overneemt? Daar ben je nog wel even mee zoet. Daar kun je het voor vandaag wel bij houden. Als een lezer het al dan wel al eens zal lezen. Wie weet. Het is je gegeven. Met vreugde. Met plezier.
No comments:
Post a Comment