Wilde ganzen

Het noorderlicht is toen niet gekomen. Er zit naar het schijnt enige vertraging op. En de venten op de bank hielden het uiteindelijk bij enkele bescheiden vragen en een sociaal beleefdheidsgesprek. Over de camper en mijn relatief droevige gezicht bleef het stil. Ik hou me zelf ook in, de laatste tijd, terwijl (er vliegen wilde ganzen voorbij, ik kan het horen door de avondstilte heen) de woorden rijkelijk wensen te vloeien. Er borrelt van alles binnen in. Verder is er een soort onderzoek naar mijn intenties. Hoe zit het daarmee. Zijn de bedoelingen goed, dan volgt de energie vanzelf, maar gezien er de afgelopen weken weinig energie was, zijn de bedoelingen wellicht bedenkelijk. Of om het opnieuw met de woorden van mijn vriend de parcours, Thomas à Kempis, te zeggen: "Gaat het om Mij, dan zult gij zeer tevreden zijn, hoe Ik het ook regel, maar schuilt er iets van eigenbelang in, zie, dan komt het daardoor als Gé u gedwarsboomd en belast voelt". Dat is het net. Hoe kan op een of andere wijze het hemelse in mij behouden blijven en toch een weg vinden in de buitenwereld, zonder dat de onschuld verloren gaat, dus zonder dat eigenbelang en particularisme het willen overnemen? Kan men wel in de wereld zijn zonder van de wereld te zijn? Kan iets mezelf uitstrooien over meerderen dan enkelen? En is het mogelijk om kracht, vastheid, echt zijn, waarheid, glans en licht te behouden, en toch wendbaar en flexibel zich op te richten tegen de geliefden, naastbijen en vrienden? Is het leefbaar om de innerlijke, persoonlijke werking te behouden, en tegelijk uit te delen, in woorden en in daden? En is dat liefde, echte liefde, niet de valse, zelfzuchtige, romantische liefde? Kan ik de accu opladen terwijl ik geef en al gevend, opladen? Of moet er een tijd van teruggetrokkenheid zijn, bij tijd en wijle? Al zo'n zaken houden me bezig, terwijl het er au fond niets toe doet. Het zijn wat hersenkronkels (hoor, daar zijn ze weer, de wilde ganzen, op weg naar hun rustplaats) die enerzijds belasten, anderzijds even dienstig zijn als troost. Zou iemand dit alles lezen? Dit gewauwel van woorden. En toch willen zij een weg vinden tot bij jou. Dit kan niet toevallig zijn, want toeval is een illusie. Jij daar, in dat verre internetuniversum, fijn dat u er bent.