Bij de mannen op de bank

"Mijn hart staat op het punt te bevriezen" zingt Stijn Meuris op de radio. Fijne synchroniciteiten. Een vogel die zijn nest verloren heeft wil wel vliegen, maar kan dit niet blijven doen. Vermoeidheid kan hem naar beneden doen storten. Waar vindt hij rust? Laag bij de grond? Wie zal het zeggen? Hoe vindt hij een nieuwe richting? Er is geen jager in de buurt. Nu is het Bob Dylan uit de radio. De Hurricane. Verder: twee oude mannen op een bank, een kapel ter ere van Maria... Misschien was een klooster iets voor mij geweest. Dan had ik de keuze vroeger moeten maken natuurlijk. Eenmaal vijfenveertig is er geen sprake meer van een late roeping, maar van een overjarige roeping... Neen, het kan niet meer. De indoctrinatie en conditioneringen van een of andere sekte, wat elke religie in feite is, kan mij niet meer in de boeien slaan. Niet dat de romantische partnerrelatie anders is. Ook deze is vergiftigd met ideaalbeelden, overtuigingen en illusies. Een hurricane. Dat is er van me geworden. Een nestloze vogel. De twee ouderlingen schijnen met dit alles geen problemen te hebben. Ze keuvelen lekker verder, en nu en dan zie ik hen in lachen uitbarsten. Het is hen gegund. Ik probeer humor en troost te vinden bij een boek van Thomas à Kempis, maar behalve wat nostalgie is er niets in de woorden dat levend is. "Blijf standvastig bij Mij en gij zult vrede vinden. Laat alles wat voorbijgaat los: zoek het eeuwige." lees ik in het derde deel, tiende zin, op bladzijde 83, en ik denk daarbij: "het is waar, me god wat dit waar, alleen weet ik niet goed wie die "Mij" is, en ook niet wat dat "eeuwige" inhoudt. Zie, nu hebben zich twee andere mannen bij de eerste twee aangesloten en begint het bankje vol te zitten met keuvelende oude heren. Ik zou er kunnen naartoe gaan en een praatje slaan, maar durf het niet te doen. Voel me te slecht. "Wat denk je van een eierkoek, een koffie en chocolade, Bart?" En op bladijde 45: "Waarom zo ontsteld omdat het niet loopt zoals gij wilt en wenst? Gij zijt ellendig waar gij u ook bevindt en waarheen gij u ook keert, behalve als gij u richt tot God". Ok, maar wel wat zwaar op de maag. Waar is de vreugde, de humor en het plezier? Komaan zeg. Nu ga ik toch een praatje maken met de mannen op de bank. Wie weet beginnen we straks nog te kaarten of "jeux des boules" te spelen. Allez saluut en de kost. Ik moet het allemaal proberen te vergeten, en achter me laten, niet de situatie of de woorden, maar de verwarde innerlijke gesteldheid, en dan komt alles terecht.