Uw dienaar

Je kijkt er graag naar. De mensen in het koffiehuis. Snoeper die je bent. Die daar, dat koppel tegenover je, waar zouden zij het over hebben? De dagelijkse zorgen? Verslag uitbrengen van het voorbije weekend? Of betreft het, zoals in jouw situatie, een verslag van een voetbalwedstrijd, zoals bij die kleine neef Tiemo, die gisteren blijkbaar zo zijn best heeft gedaan? Enkele obers, duidelijk bestemd voor de herenliefde, lopen hels heen en weer. Leven in de brouwerij. Zo hoort het ook. Je komt weer tussen de mensen. Aan de andere kant wellicht moeder en dochter op stap. Koffieklets. Of gezeur over de mannen, over vader en schoonzoon. het zijn beelden waardoor je zelf je moeder zaliger met weemoed mist. Het is lang geleden dat je aan haar dacht. Het is druk in de stad. Auto's rijden stapsgewijze huiswaarts. Spitsuur in Roeselare. Het meisje, met moeder, verlaten de zaak. Zij draagt dezelfde lederen jas als jouw vrouw. De theatervoorstelling van Dirk en Johan was ontroerend eerlijk. Het bood een poëtische inkijk in het universum Dirk Clement. En musicaal stond een sterke, open Johan op het podium. De jongen (hij blijft er nog steeds speels jongensachtig uitzien) heeft zoveel in zijn mars. Inhoudelijk was het thema de liefde en de man-vrouw relatie. Je zag een spiegel en je keek erin. Soms betrapt, soms beschaamd, soms om te gieren. Want waar heb je het over, in het leven? Behalve de was, de plas, de tuin en het werk? Over de liefde? Soms, maar is dit wel de liefde, of eerder eigenliefde, narcisme, geilheid, schaamteloze bezitsdrang, afgunst, ...? Je voelt, ziet, hoort en merkt de patronen. Bij de ander. Bij jezelf. Gevangen in de interesse in wat je al kent. Het houdt jou ge-boeid. Ook al is de ultieme wens de vrijheid. Je maakt je vrijheidsdrang tot hoofdthema van het leven, maar onderwijl zit je klem. Je cultuur, dit land, je ouders, deze samenleving, je vrouw, dochter, vrienden, ... Je gelooft hen allemaal. Je bent hen allemaal. Zelfs je verzet tegen hen vormt gedeeltelijk je cel. Is een ontsnapping mogelijk? Is het uberhaubt wenselijk? Is vrij zijn een opperste staat van bewustzijn? Je droomt. En zelfs je dromen zijn patronen. Je droomt in beelden die je kent en voor mogelijk acht. Als je vrij wil zijn, moet, zoals Krishnamurti het zegt, je denken volledig ophouden te bestaan. Want denken is tijd, is verleden, zijn patronen, en een patroon is sowieso onvrij. Als dit ophouden geen dood betekent, wat is het dan wel? Koffieklets met moeder of vrouw? Social talk ter ere van de lieve vrede of in functie van wat werk? Kan het echter nieuw leven betekenen? Kan dit vrij zijn van denken, op elk moment, een bevrijding uit de boeien zijn? Dat is waarover je denkt, terwijl je nipt van de koffie. Een van obers glijdt voorbij en lispelt een klant iets toe. Vanavond in "man Bijt Hond" een stukje over je voornaam. Men vindt het vreemd dat je ouders jou deze naam gegeven hebben, maar zelf ben je blij. Hoe ouder je wordt, hoe speelser en hoe meer je ziet dat alles, ook de hersenspinsels hierboven, niets meer zijn dan een spel der goden. En jij bent een van hun dienaren. Tot ter dood. Genegen.