Het woord "alleen" heeft een mooie vorm, vind ik. Het "al" en het "een" vormen samen datgene wat u en ik wellicht zijn, het Al en het Ene, of anders gezegd: het Hele-Al of heelal. Dat zijn mooie woordspelingen, maar in de praktijk hebben dze geen enkele betekenis. Wat doe je als alles wegvalt? Wat doe je als je merkt dat de dingen van weleer niet meer voldoen? Hoe ga je ermee om wanneer je merkt dat het speelgoed wordt weggenomen. Krishnamurti noemde het allemaal speelgoed: onze ideeën, onze ambities, wensen, huizen, auto's, religies, identiteit, politieke ideeën, overtuigingen en conditioneringen. Als een kind -ik zie het zo voor mij, zoals Xem, het zoontje van de zus van mijn vrouw- dat speelt met een stuk speelgoed, en erg geconcentreerd bezig is, de "zin" ervan inziet en zich volop amuseert. Tot iemand het speeltje wegneemt. Wat zal er gebeuren, denk je? Xem zal huilen. En dat willen we niet. We willen geen verdriet, geen woede, geen eenzaamheid. Dus vullen we onze dagen maar met "alles onder de zon". Maar wat als al ons speelgoed weggenomen wordt? Wat als geen geconditioneerdheid meer voldoet? Wat rest er dan? Wat als er in die leegte wordt binnengegaan? Wat mij betreft, is er een dondere onzekere ingrond, een grondeloosheid, een diepe, heel diepe eenzaamheid. En ook al geeft die eenzaamheid een zekere opkomende vreugde, toch is er ook die weemoed, die spijt over dat "het dit maar is", dat "alles onder de zon getuigt van ijdelheid en een najagen van wind" (Uit "Prediker"). We troosten ons een beetje met een nieuw stukje speelgoed; een vrouw, een job, een "uitdaging" of wat dan ook. Misschien is dit te duister geformuleerd. Lao-Tse raadt aan om helemaal niet over dergelijke zaken te spreken. Hij zegt "mooie woorden zijn niet waar, en ware woorden zijn niet mooi". Ach zo. Fijn is dat. Groetjes.
No comments:
Post a Comment