Het grootste gevecht

Laat er ons geen doekjes om winden. Komaan zeg. De strijd ligt niet buiten ons. De zonde noch de bok; de vijand noch het gevecht; dit alles is wel degelijk IN ons. En als al een queeste bestaat, is het dan niet deze van de weg naar zelfloosheid. Het lijkt zo simpel. Het is het ook. Daar is de adem. In elk van ons is de adem. Er bestaat niet zoiets als "mijn" adem en "uw" adem. Adem is adem. Adem is lucht. De deur gaat open en de deur gaat dicht. Daartussenin is niets. Waarom zou er vechten moeten zijn? Voor wie of wat? Kan een adem vechten tegen een adem? Maar goed, ook als het mezelf betreft. Hoe kan ik de ultieme zelfverwerkelijking verwezenlijken? Kan een "ik" wel iets "verwerkelijken"? Want alles is al. Is dit, wat ik schrijf, taoïsme? Mystiek? Blablabla. Woorden, definities, slogans, ideeën van anderen, enz.. Het grootste gevecht is de strijd met het "zelf". Altijd weer neigt er iets dat zichzelf "zelf" noemt en in mij werkzaam wil zijn. Het eigent zich vanalles toe. Het schept beelden waarbij het beeld zichzelf achterna wil hollen, als iemand die probeert zijn schaduw in te halen, of er achter aan te rennen. Het is vreemd. Maar iets anders in mij zegt dan weer dat het niets te betekenen heeft. Het doorziet het. Maar dat "het" is niet een "mij". Begrijpt u? Neen, het is simpel. Adem is adem, zowel in Europa, in Afrika of waar dan ook. Maar bon, de werkelijkheid van de wereld laat van zich horen. De financiën baren wat zorgen. We zien wel, dacht ik. En ja, we kijken wat er op ons af komt, in een open houding. En zie, zelfs de I Tjing, het zo geliefde boek, schijnt deze gedachte te ondersteunen en zegt met hexagram 5, Het Wachten: "Kracht laat zich door het gevaar niet overhaasten, maar neemt de tijd, terwijl zwakte erdoor in opwinding geraakt en het geduld verliest". Genegen groet.