In zovele landen heerst de onrust. Het betreft vooral landen waar de Islam het voor het zeggen heeft, of liever, landen waar een tiran meent de Islam te moeten vertegenwoordigen. Maar ook in China borrelt het, hoewel we wellicht ergere dingen aldaar zullen zien te gebeuren in de loop van de volgende jaren. Nu blijkt dat de Confucianistische scholen aan populariteit winnen in China. Dat is mooi meegenomen. Na de chaos kan er daarna toch nog een beetje orde gevonden worden in de woorden van een oude wijze als K'ung-Fu-Tsu. In de I Tjing (yiying), het boek der veranderingen, staan veel commentaren van Confucius op de beelden waaruit het boek is samengesteld. Er zijn ook andere invloeden. Maar op zich denk ik dat het niet fout is dat de China het contact met de wortels van zijn cultuur probeert te onderhouden. Anderzijds is het geen oplossing voor menselijke en politieke problemen. Het lijkt een oplossing te bieden. Een teruggrijpen naar vroeger, naar overtuigingen, naar structuren, naar het verleden van de Oude Tijden. Kent u het volgende verhaal: God en de duivel liepen samen te wandelen en vonden voor zich, op de grond, de Waarheid die daar lag. God nam Het op, keek ernaar, en gaf de Waarheid aan de duivel met de vraag wat hij er nu mee zou doen. De duivel grijnsde, keek in Gods ogen en siste “organiseren”."
Het is geen gemakkelijke opgave, een samenleving organiseren. In landen als Egypte, Tunesië, Libië, ... is de werkloosheid heel groot. In China is er de sociale controle en de druk om te presteren, om geld te verdienen en om te voldoen aan de wensen van de partij, de voorouders en de familie. Confucius of Mohammed zijn lapmiddelen. Zij brengen geen soelaas. Misschien een valse zekerheid. Want dat is het verleidelijke aan al deze zaken, de drang naar geborgenheid. Het hopen en dromen van een redder, een systeem, een methode dat ons vrij zal maken. Maar kapitalisme, communisme of Islam, het zijn verwisselbare drogsystemen waarachter zoveel te verbergen valt, en waardoor enkel ellende en lijden het echte gevolg ervan zijn. Neen, de vraag is en blijft hoe ik, u en elk ander individu erin kunnen slagen hun eigen innerlijke revolutie waar te maken? Hoe kan iemand zichzelf bevrijden van alle conditioneringen waaruit zijn denken is vervaardigd? Hoe kan men elke identificatie loslaten en "zijn in het Zijn", op elk moment, in elk nu-gebeuren, zonder illusies en zelfbedrog? Als iemand voor de camera roept dat dit het "einde van Moamar Khadaffi" is, en daarbij roept "als God het wil" of "Inshallah", dan weet je zo dat dit slecht afloopt, en dat er na Moamar een Mohamad, een Mao of Boekido komt, die de estafette van het lijden weer verder zet. Niemand wordt als confucianist of islamiet geboren, maar het denken is er bij de geboorte wel al, en iemand wordt geconditioneerd tot Chinees, Arabier, Vlaming, maar deze conditioneringen zijn op zichzelf onzin, het zijn foefjes, speelgoed van de geest. Als kerk en staat bijvoorbeeld samenvallen in een land, dan staan individuele rechten altijd ter discussie, daar is geen ontkomen aan. En of de zogezegde god waarin men is geleerd te geloven het nu wil of niet, dat heeft met innerlijke revolte niets te maken. Innerlijke revolte legt alle Allahs, Mohammed, Moamars, Confuciusen en anderen gewoon naast zich neer. Men kijkt naar de zaken zoals ze er echt voor staan, en maken zichzelf niet meer wijs dat iemand, een systeem of een boek, tot de bevrijding zullen leiden. Dat is onmogelijk. Het is onzin. Weg ermee. Laat elke regering er een zijn van lopende zaken. Elk van u is zijn eigen land, zijn eigen waarheid, weg en leven. Het moge je goed gaan. Genegen.
Het is geen gemakkelijke opgave, een samenleving organiseren. In landen als Egypte, Tunesië, Libië, ... is de werkloosheid heel groot. In China is er de sociale controle en de druk om te presteren, om geld te verdienen en om te voldoen aan de wensen van de partij, de voorouders en de familie. Confucius of Mohammed zijn lapmiddelen. Zij brengen geen soelaas. Misschien een valse zekerheid. Want dat is het verleidelijke aan al deze zaken, de drang naar geborgenheid. Het hopen en dromen van een redder, een systeem, een methode dat ons vrij zal maken. Maar kapitalisme, communisme of Islam, het zijn verwisselbare drogsystemen waarachter zoveel te verbergen valt, en waardoor enkel ellende en lijden het echte gevolg ervan zijn. Neen, de vraag is en blijft hoe ik, u en elk ander individu erin kunnen slagen hun eigen innerlijke revolutie waar te maken? Hoe kan iemand zichzelf bevrijden van alle conditioneringen waaruit zijn denken is vervaardigd? Hoe kan men elke identificatie loslaten en "zijn in het Zijn", op elk moment, in elk nu-gebeuren, zonder illusies en zelfbedrog? Als iemand voor de camera roept dat dit het "einde van Moamar Khadaffi" is, en daarbij roept "als God het wil" of "Inshallah", dan weet je zo dat dit slecht afloopt, en dat er na Moamar een Mohamad, een Mao of Boekido komt, die de estafette van het lijden weer verder zet. Niemand wordt als confucianist of islamiet geboren, maar het denken is er bij de geboorte wel al, en iemand wordt geconditioneerd tot Chinees, Arabier, Vlaming, maar deze conditioneringen zijn op zichzelf onzin, het zijn foefjes, speelgoed van de geest. Als kerk en staat bijvoorbeeld samenvallen in een land, dan staan individuele rechten altijd ter discussie, daar is geen ontkomen aan. En of de zogezegde god waarin men is geleerd te geloven het nu wil of niet, dat heeft met innerlijke revolte niets te maken. Innerlijke revolte legt alle Allahs, Mohammed, Moamars, Confuciusen en anderen gewoon naast zich neer. Men kijkt naar de zaken zoals ze er echt voor staan, en maken zichzelf niet meer wijs dat iemand, een systeem of een boek, tot de bevrijding zullen leiden. Dat is onmogelijk. Het is onzin. Weg ermee. Laat elke regering er een zijn van lopende zaken. Elk van u is zijn eigen land, zijn eigen waarheid, weg en leven. Het moge je goed gaan. Genegen.
No comments:
Post a Comment